ชำงาย ๑ หมายถึง ว. ชาย, สาย, บ่าย, (ใช้แก่เวลา).
ก. ฉงน, สนเท่ห์, แคลงใจ, เช่น และเย็นตระชักสิชํางาย. (สมุทรโฆษ).
(โบ) ก. คิดเป็นทุกข์, วิตก, ป่วย, เป็นไข้, เป็นโรค, เช่น ตาชุ่มชื่นชํางือใจ. (ม. คําหลวง ฉกษัตริย์). (ข. ชํงื ว่า ความไข้, ออกจาก; ฌื ว่า เจ็บ, ไข้).
ก. ชํานิชํานาญ.
ว. ไม่มีรส, ชืด.
ก. ชนกัน, โดนกัน. (แผลงมาจาก ชน).
ก. เหยียบ. (ข.).
ก. ชนะ, ทําให้เขาพ่ายแพ้. (แผลงมาจาก ชนะ).